DC ดีจริงๆ Last Episode

มีรูปหลงๆของ DC มาให้ดู




ไอ้เสาสูงเสียดยอดเมฆที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่ริมหนึ่งของสนามหลวงเมือง DC มีชื่อว่า Washington monument for Tourist Memory (อันหลังเป็นสมัญญานามที่ฉันแต่งตั้งให้เอง)ถือกำเนิดเมื่อปี 1848 สร้างขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่บิดาแห่งชาติเมริกันนามสกุลเดียวกันกับอนุสรณ์สถาน มีนามว่า George คิดว่าคงเคยได้ยินกันมาบ้าง ไม่เข้าใจว่าทำไม่ออกแบบเป็นแท่งคล้ายธูปยักษ์ที่หล่นทับคนนครปฐมตายเมื่อหลายปีก่อน ข้างในมีลิฟต์ขนมนุษย์ขึ้นไปจนถึงยอดเพื่อส่องดูทัศนียภาพของเมืองแบบ bird eye view

ก่อนที่จะย่างกรายเข้าไปสักการะได้นอกจากจะต้องผ่านการตรวจร่างกายอย่างละเอียด(ซึ่งเหมือนกันกับทุกที่ในเมริกา)ยังต้องเข้าไปต่อแถวรอคิวขอบัตรเข้าชมซึ่งมีลิมิตว่าวันหนึ่งจะให้ขึ้นได้กี่รอบ รอบละกี่คน หากไปสายแม้แต่เสี้ยววินาทีเป็นอันว่าต้องรอวันใหม่เนื่องจากบัตรหมด



นี่คือภาพมุมสูงเมื่อมองจากจุดสุดยอดของธูปยักษ์

เดินออกไปนอกอำเภอเมืองเล็กน้อยจะเจออำเภอเล็กๆ มีชื่อว่า George Town มีตึกแถวสีลูกกวาดที่อะแด๊ปท์ตัวเป็นร้านอาหาร ร้านค้า ตั้งเรียงรายเป็นพืดขนานกันทั้งสองฟากฝั่งของถนน บางทีมีเนินสูงๆต่ำๆดูสวยเก๋ไปอีกแบบ





ฉันเดินหลงเข้าไปในร้าน club monaco ร้านเสื้อผ้า(ชั้นนำ)ไปแหวกคุ้ยกองลดราคาได้กางเกงลูกฟูกสีแดงมาหนึ่งตัวราคา 9 บาท(บาทคือดอลลาร์-ฉันเอง)จากราคาเดิม 159 บาท ไม่รู้มันบอก(โคตรผ่าน)รึเปล่าแต่เอาเหอะถือว่าเป็นรางวัลชีวิต

ที่นี่ค่าตัดขากางเกง 20-40 บาทนะฮะ แพงอิ๋บอ๋าย สู้บ้านเราไม่ได้ หลังจากช้อปปิ้งกางเกงหนึ่งตัวและแวะกิน brunch ที่ fast food ยกระดับคือไม่ต้องช่วยตัวเองเพราะมีบริกร บริเกิลล์และบริเกย์ คอยบริการ เราออกเดินแบบไร้จุดหมายเพื่อมุ่งหน้าไปยัง George Town university ที่มีดีกรีเป็นมหา'ลัยคริสเีตียนแห่งแรกของเมริกา

รูปสุดท้ายถ่ายที่ DC เป็นรูปตึกตึกหนึ่งไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไร แต่เกี่ยวข้องกับสายอาชีพเลยชักภาพกลับมาฝาก