Boston

วันแรกที่มาถึงไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเนื่องจากเสียเวลาปรับ biological clock ให้หมุนตามเมริกาวิถีที่เดินทางช้ากว่าเมืองไทย 12 ชั่วโมง ตอน transfer เครื่องที่ LA เจอทิดมอสด้วยแต่ไม่ได้เข้าไปทักหรอก

กรรมวิธีตรวจคนเข้าเมืองค่อนข้างจะเรื่องมาก มากๆ ฉันต้องพิมพ์ลายนิ้วมือเป็นหลักฐานและถ่ายรูปหน้าตรงไม่สวมหมวกไว้เทียบกับ passport และต้องตอบคำถามตาม protocal คือ มาทำไม-มาเที่ยวฮ่ะ,พักอยู่ไหน-รร.ฮ่ะ,มานานเท่าไร-6 สัปดาห์ฮ่ะ แล้วคุณพี่ก็ประทับตราอนุญาติ ส่วนใหญ่ให้อยู่ครั้งละ 6 เดือน

มีเรื่องให้อับอาย-ก่อนมาเมริกาฉันคิดว่าฉันมีความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษระดับ hi-end แต่เอาเข้าจริงไปสั่ง ice grande latte add vanila syrup(รู้นะว่า syrup เขาอ่านประมาณ เซิร์พ แต่ยังไม่กล้ากระแดะออกเสียงว่า เซิร์พ เผลอพูดว่า ไซรัพ- เป็นงงกันหมดฮ่ะ)ได้อะไรกลับมารู้ไหม-hot latte with อะไรก็ไม่รู้แถมมีฟองฟูฟ่องอีกต่างหาก อายตัวเองมากไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน เสีย self กลายเป็นพระเตมีย์ใบ้ไปหนึ่งวันเต็มๆเลยฮ่ะ

boston เป็นเมืองหลวงของรัฐ massachusetts อยู่ติดทะเล เท่าที่ recall ได้ก็รู้จัก harvard กับ MIT เท่านั้นและคิดว่าคงมีแต่ตึกสูงๆ ถนนใหญ่ๆ คนเยอะๆ พูดภาษาอังกฤษเสียงขึ้นจมูกเหมือนที่เห็นในหนัง hollywood แต่เอาเข้าจริงสวยกว่าที่คิดฮ่ะยิ่งในย่าน down town เหมือนกับยุโรปที่ฉันคุ้นเคยเลยนะ มีโบสถ์ gothic อาคารสูงๆ สไตล์ victorian, renaissance ทำให้น่าเดินเที่ยวชมเมืองขึ้นมาอีกหลายขีด

รูปที่เห็นเป็นย่าน harvard square ประมาณ สยามสแควร์บ้านเราแต่เงียบเหงากว่าและผู้คนแต่งตัวเดิ้นน้อยกว่าบ้านเรา จากอพาร์ตเมนต์นั่งรถเมล์สาย 71 และไปต่อรถไฟใต้ดิน ประมาณ 15 นาทีถึง

แถวอพาร์ตเมนต์ที่อยู่มี Mt.auburn hospital: harvard medical school เป็น รพ.ที่ในหลวงเกิดฮ่ะ ยังมีรูปติดอยู่ที่ชั้น 4 ก่อนกลับว่าจะขึ้นไปดูสักหน่อย

ส่วนรูป รูปปั้นคุณลุง นั้นว่ากันว่าเป็นผู้ก่อตั้งหรือผู้บริจาคที่ดินให้มหาวิทยาลัย ฮาร์วาด นี่แหละ สังเกตที่ตีนนะฮะมีมนุษย์ไปลูบกันมากจนกลายเป็นสีเหลืองทองเลยฮ่ะ